H μουσική θεωρείται από φιλοσοφική σκοπιά ότι είναι η επιστήμη των αρμονικών σχέσεων του σύμπαντος (Πυθαγόρειοι), το δε κάλλος της συνίσταται στην ωραιότητα της αρετής την οποία εμπνέει.
Από κοινωνιολογική σκοπιά μπορεί να επιχειρηθεί διάκριση των κλίσεων των ανθρώπων ανάλογα με το είδος της μοτσικής το οποίο αρέσκονται να ακούν, να επαινούν η να απορρίπτουν.
Το μουσικό δημιούργημα αξιολογείται ανάλογα με τον βαθμό τελειότητας των τριών στοιχείων τα οποία το απαρτίζουν: την μελωδία - τον ρυθμό - την αρμονία. Την προέκταση της ευδαιμονίας την οποία βιώνουμε ακροαζόμενοι την μελωδία αποτελεί η ψυχική μακαριότητα.
Θείας έμπνευσης τελειοποίηση (για πρώτη φορά εκφρασμένη με τον Ορφέα) μπορεί να θεωρηθεί ο συνδυασμός των ήχων με την τέχνη του έμμετρου λόγου, της ποίησης.
Αριστουργήματα της ανθρώπινης μουσικής δημιουργίας προέκυψαν από το μεγαλοφυές καλλιτεχνικό αμάλγαμα: τον συνδυασμό μουσικής και δραματικής ποίησης - το χορόδραμα.
Ο Πυθαγόρας υπήρξε ο πρώτος σοφός που διατύπωσε την μουσική κλίμακα μέσα από μυστικές σχέσεις των αριθμών.
H σχολαστική ενασχόληση των Πυθαγορείων στην τέχνη της μουσικής είχε ως αποτέλεσμα την διατύπωση μαθηματικών σχέσεων για τα διαστήματα μεταξύ των φθόγγων και των αναλογιών (αριθμητικές γεωμετρικές αρμονικές).
O Diderot, κύριος εκπρόσωπος του διαφωτισμού, αναρωτάται : " Πως συμβαίνει, ώστε από τις τρεις τέχνες που μιμούνται την φύση, να μιλάει με μεγαλύτερη δύναμη στην ψυχή εκίνη, που η έκφραση της είναι η περισσότερο αυθαίρετη και η λιγότερο ακριβής. Μήπως γίνεται αυτό, επειδή η μουσική δρίχνοντας λιγότερο τα αντικείμενα αφήνει περισσότερη ελευθερία στην φαντασία μας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου