Nοιώθουμε δέος ναι είναι απόλυτα φυσικό αφού η αδυναμία μας μπροστά την νομοτελειακή καταληκτική του κατίσχυση είναι δεδομένη. Νοιώθουμε όμως και τρόμο δεν θα έπρεπε. Η προσκόλληση μας στα υλικά της ζωής αυτής, ο εγωισμός μας , η αγωνία μας μήπως και ξαφνικά και επώδυνα μας αφαιρεθεί το θείο δώρο της ζωής δεν μας αφήνει να αναλογισθούμε ότι ο θάνατος είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του είδους.
Πόσες φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου, όταν στις εξόδιες ακολουθίες που συνοδεύουμε το άψυχο σώμα του προσφιλούς μας νεκρού να συμμετέχω ουσιαστικά στην εκτροπή της τελετής σε μιά ασυμβίβαστη με την περίσταση συνεύρεση ατόμων (όταν δίνεται ο καφές), οι οποίοι διαπιστώνουν "τίποτα δεν είμαστε" . Τι λέμε όμως απο μέσα μας "Αυτός που πέρασε απέναντι πάει έφυγε, κρίμα , μακριά από μας , εμείς νάμαστε καλά, Ζωή σε λόγους μας". Τι μωρία τι παθογένεια . Τι κόλλημα αυτό με τον εαυτούλη μας.
Ας αναλογισθούμε , ότι πεθαίνοντας των περισσότερων από εμάς η ανάμνηση θα μπει σε ένα συρταράκι στην αντίληψη αυτών που μας συνόδευσαν στην περιπέτεια της ζωής με διαστρωμάτωση αντιστρόφως ανάλογη με τον ρόλο που παίξαμε στις ζωές των άλλων. Οσο πιό μικρή και ουσιαστική είναι η συμβολή μας τόσο πιό βαθιά θα είμαστε καταπλακωμένοι και ουσιαστικά ανύπαρκτοι, σαν να μην περάσαμε ποτέ από τον κόσμο αυτό.
Αυτος ο συλλογισμός είναι για μένα μια διέξοδος στον προβληματισμό περί της βαθειάς έννοιας και του συμβολισμού της διδσκαλίας του Πλάτωνα: "οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετούσι και το τεθνάναι ήκιστα αυτοίς ανθρώπων φοβερόν".
Eίναι τελικά η πεμπτουσία της φιλοσοφίας " η παιδεία θανάτου". πρόσφερε όσο το δυνατό μεγαλύτερη αγάπη διακονώντας τα μέγιστα στους συνανθρώπους σου και όταν θα φύγεις και θα πέρεις την θέση σου στο πάνθεον των μυημένων στην σοφία η ενδοκοσμική σου αθανασία θα είναι φάρος καθοδήγησης και παρρησίας για αυτούς που θα ακολουθήσουν τα χνάρια σου (Παστέρ, Κιουρί, Φλέμιγκ).
Πάντα συγκινούμαι με την μοναδικότητα του σύγχρονου αναχωρητή και αυτοκτόνου μεγάλου δάσκαλου Δημήτρη Λιαντίνη. Αυτός που σε τόσους μαθητές τόσα εναύσματα έδωσε, τόσες παρακαταθήκες κατέλιπε, δεν βίωσε κάποια φρίκη όταν επέλεξε αυτός και μόνο την στιγμή, να αφήσει την ομορφιά της ζωής για να πραγματώσει την εναλλαγή στην επόμενη φάση. Εάν ο Πλάτων ζούσε σήμερα αυτός μάλλον θα περπατούσε (αντί του Γοργία) δίπλα του και θα άκουγε τον "Λόγο" να του διαμηνύει μέσα από το απόσπασμα του Ευριπίδη : "Τις δ' οίδεν ει το μεν ζήν εστί αποθανείν, το δε αποθανείν ζήν" .
Δεν μπορώ παρα να κάνω τον συνειρμό με το ευαγγέλιο που αναγιγνώσκεται στην εξόδιο ακολουθία. " έχει ζωήν αιώνιον... και μεταβέβηκε εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5, 24). ..."
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου