Προσπάθεια τεκτονικής προσέγγισης
Πολλές εικασίες διατυπώνονται κατά πόσο το 2012 σηματοδοτεί μια διαδικασία εξέλιξης στην κατεύθυνση μιας κοσμικής μεταμόρφωσης. Ενα διαρκώς αυξανόμενο μέρος της ανθρωπότητας συνειδητοποιεί,ότι για να αποφευχθεί η αυτοκαταστροφή, την οποία συνδέουν με την χρονολογία αυτή οι προφητείες του Νοστράδαμου και το ημερολόγιο των Μάγια, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει το νόημα της ζωής θέτοντας την σε νέες βάσεις.
Η ημερομηνία αυτή υποδεικνύει την θέληση όλο και περισσότερων ανθρώπων να απεμπλακούν από τα παλιά διαβρωμένα πεδία συνείδησης, που έχουν κυριαρχήσει εδώ και πολλές δεκαετίες επί της ανθρωπότητας. Αρα δεν πρόκειται περί του τέλους του κόσμου, αλλά για μια νέα αρχή. Αυτό βέβαια δεν είναι δυνατό να γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Οπως αναφέρει ο Ντίτερ Ντουμ θα είναι αποτέλεσμα μιας σειράς «γυρισμάτων» που μέσα από την επίδραση κοσμικών δυνάμεων και ανθρώπινων αποφάσεων, ήδη σε ελάχιστα χρόνια θα γεννήσουν μια σύνθετη παγκόσμια κίνηση. Ως κινητήρια ειδοποιός δύναμη, δια της οποίας αυτό θα μπορούσε να πραγματωθεί αναδείκνυται η «ώθηση του χριστού». Γιατί άραγε να βρισκόμαστε σήμερα πάλι στο ίδιο σημείο εκκίνησης, όπως πριν τρεις αιώνες, όταν οι κρούοντες την θύραν ετολμούσαν τούτο ως ελεύθεροι και χριστοήθεις.
Κατά τον 18ο αιώνα θεσμοθετούνται ανάλογα με την χαρισματικότητα των ηγεμόνων, την κατάργηση των φεουδαρχικών καταλοίπων και την απεξάρτηση από τον καισαροπαπισμό τα βασικά δικαιώματα των υπηκόων. Χάρις στην συμβολή του διαφωτισμού και της ενεργής τεκτονικής δράσης στις δύο θεμελιώδεις παγκό- σμιας εμβέλειας επαναστάσεις με την πραγμάτωση του τρίπτυχου ιδεώδους «ελευθερία – ισότης - αδελφότης» οι λαοί αποκτούν κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα ικανοποιητικό βαθμό αυτοσυνειδησίας. Χωρίς να αποκοπούν από την παρά-δοση τους, σέβονται τις ανθρώπινες αξίες, και οι δημιουργοί με ανεπτυγμένη την ευγένεια της ψυχής μεγαλουργούν στο πεδία των τεχνών και των θεωρητικών και εφηρμοσμένων φυσικών επιστημών. Πλείστοι όσοι τέκτονες αφανείς η ευρέως γνωστοί στην έξω κοινωνία θυσιάζονται αναλώνονται για το κοινό καλό, λοιδω-ρούμενοι, χλευαζόμενοι αντιμέτωποι με τους μισαλλόδοξους καρεκλοκένταυρους στις απανταχού της Ευρώπης πανεπιστημιακές έδρες. Πολλών εξ αυτών η αναγνώριση και συμβολή επέρχεται μετά θάνατον, ενώ πολύ συχνές είναι οι ιδιοποιήσεις και υποκλοπές των καινοτομιών τους. Η Βασιλική εταιρεία του Λονδίνου η «Royal Society» η πιό άρτια οργανωμένη επιστημονική αδελφότητα με βαθιές ρίζες στον 17ο αιώνα , λαμπρυνόμενη με μέλη τους επιφανέστερους των τεκτόνων στην περίοδο της ακμής της δεν μένει αλώβητη από την ματαιοδοξία και έπαρση, τα αυτοτροφοδοτούμενα με συνεχή νεοπλασία πάθη που δεν μειώνουν στο παραμικρό το έργο αλλά κηλιδώνουν σε κάποιο βαθμό την ζωή των μεγάλων ερευνητών και ευεργετών.
Στο μεταίχμιο του 19ου προς τον 20ο αιώνα, η κοινωνική μετάλλαξη λόγω της βιομηχανικής ανάπτυξης και της εκμετάλλευσης του πλούτου των αποικιών εξασφαλίζει από την μια την αύξηση του βιοτικού επιπέδου στην αστική κυρίως τάξη και σηματοδοτεί συγχρόνως την απαρχή του άκρατου ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κρατών για την επικυριαρχία των διαφόρων συνασπισμών. Ο Ζαν Ζακ Ρουσώ είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις δύο μεγάλες απειλές: στον «Aιμίλιο» για την χειραγωγούμενη παιδεία που αποβλέπει στην δημιουργία μαθητών με λοβοτομημένη έμπνευση και περιορισμένη κρίση, στον «Λόγο περί Τεχνών και Επιστημών» για την πλάνη όσον αφορά την ταύτιση της προόδου με την εξέλιξη της επιστήμης και την αυτοματοποίηση της παραγωγής.
Η ακακία έχει μαραθεί στην Ευρωπαϊκή ήπειρο καθώς εξελίσσεται ο εξανδραποδισμός των Ευρωπαίων πολιτών στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα με τραγική κατάληξη την μεγαλύτερη ψυχοπολιτική καταστροφή που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Συσχετισμοί που κυριολεκτικά αφανίζουν κάθε ανθρωπιστικό αντανακλαστικό. To κακό και η παράνοια αποζητούν την συμπόρευση και παρηγοριά στον αχαλίνωτο ρομαντισμό. Η μανιοκαταθλιπτικότητα που επωάσθηκε στο αυγό του φιδιού την πρώτη δεκαετία του μεσοπολέμου ξεράσθηκε απελευθερώνοντας ένα τσουνάμι αυτοκαταστροφής και βαρβαρότητας. Μυθοπλασία και τερατογέννηση. Νάτος ο Μότζου.
ΜΟΤΖΟΥ. Aποτελεί το παρατσούκλι που προσάπτει στον πανουκλιασμιένο χαρακτήρα ο Ράϊχ. Είναι συνδυασμός των πρώτων γραμμάτων των ονομάτων Μονσένιγκο, αυτού που κατέδωσε τον Τζιορντάνο Μπρούνο στην Ιερά Εξέταση, και Τζουκασβίλι, που είναι το πραγματικό επώνυμο του Στάλιν. Αυτό που πρέπει να καταπολεμή-σουμε μέσα μας και στην κοινωνία παρατηρεί ο Ράϊχ είναι ο ύπουλος διασυρμός και η συκοφαντία που χρησιμοποιεί ο Μότζου για να καταστρέψει την ζωή και την αλήθεια. «Οι πράξεις του είναι πολύ καλά συγκαλυμμένες και βρίσκει για την παρέμβαση του περιρρέουσες συνθήκες έτοιμες να δεχθούν την χειραγώγηση και την διαστρέβλωση. Χρησιμοποιεί τους ήδη υπάρχοντες διαύλους επικοινωνίας και δηλητηριάζει δόλια τις δημόσιες υποθέσεις» (1. Σελ.105 )
Ετσι λοιπόν στην σημερινή δεινή κατάσταση , διακρίνουμε πίσω από το προσω-πείο του Μότζου «γερμανούς καθηγητές», χρηματιστηριακούς αναλυτές καθώς επίσης ιδιοτελή ΜΜΕ, που χρησιμοποιούν τις στατιστικές και τους δείκτες ως φονικά όπλα για την αποσταθεροποίηση και την λεηλασία.
Διαπιστώνουμε ότι σήμερα έχουμε να δαμάσουμε το τέρας το οποίο έθρεψε η ευμάρεια, η προσήλωση στην συσώρευση υλικών αγαθών και ο εφυσηχασμός, ότι η αλόγιστη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων μπορεί να συνεχισθεί επ΄ άπειρον. Διαφεύγει της αντίληψης μας η μη αναστρέψιμη ολίσθηση στην κοινωνική αποδόμηση, η οποία είναι η πρωταρχική απειλή για το άμεσο μέλλον. Πως είναι δυνατόν, οι μεταπολεμικές γενιές, οι ευημερούντες της ειρήνης, οι προκομένοι και αναδειγμένοι να κινδυνεύουν αναπάντεχα να περιέλθουν σε καθεστώς ανέχειας. Μου έρχονται στον νου τα λόγια του Κοραή : «Προδότης της πατρίδος λογίζεται, όχι μόνον όστις παραδίδει εις τας χείρας των τυράννων τους αδελφούς του [...] αλλά και όστις δεν φεύγει τας πλεονεξίας, εκ των οποίων γεννάται η τυραννία».
Ο Μότζου επέζησε των δύο παγκοσμίων πολέμων έχοντας επιφέρει ενα συλλογικό τραυματισμό της ανθρωπότητας αφού με την εκδήλωση της βίας της επικρά-τησης του ισχυροτέρου, εμφυτεύονται στον εγκέφαλο κυψέλες συνείδησης, οι οποίες εν συνεχεία καρκινογενούν τρομερά σενάρια για επικράτηση της νέας τάξης, του ρατσισμού και της μισαλλαδοξίας.
Με ποιά τεκτονική μεθοδολογία θα μπορέσουμε άραγε να συμμετάσχουμε στην διαδικασία της συνολικής μεταμόρφωσης, η οποία θα είναι μεν «ένα άλμα προς τα εμπρός» αλλά λόγω των συγκρούσεων των νέων βιωματικών συχνοτήτων με τις κατεστημένες θα παράγει σοβαρές αναταράξεις.
Θα προτιμήσουν τα μέλη των ανά τον κόσμο τεκτονικών δυνάμεων των ανωτέρων ηγετικών και καθοδηγητικών βαθμών κυρίως την συμπόρευση με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, το οποίο υλοποιεί απολεσματικά και απροκάλυπτα την νέα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία , ότι μια τέτοια πρωτοβουλία γίνεται μετά απο ενδελεχή αξολόγηση των υπέρ και κατά, αποτελεί ένα συμβιβασμό με γνώμονα την διατήρηση του κοινού καλού, χωρίς την παραμικρή ιδιοτέλεια και θα αποβεί τελικά προς όφελος της κοινωνίας, αμβλύνοντας τις συνέπειες της πολιτισμικής ισοπέδωσης και βύθισης στον παγκοσμιοποιημένο χυλό της ομοιοτροπίας.
Αγαπητός φίλος, εκτός στοάς, μου έτριψε κυριολεκτικά στην μούρη, ανακοινώση περί του προγράμματος προστασίας παιδιών, το οποίο ευαγγελίζονται δάφορες στοές σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα όπου σε μια βάση δεδομένων καταγράφονται (κατόπιν αδείας του γονέα) δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφίες, DNA, και άλλες χρήσιμες πληροφορίες όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα (από αστυνομία και άλλους φορείς) σε περίπτωση που χαθεί κάποιο παιδί. Μια τέτοια μεθόδευση οδηγεί σε επικίνδυνους ατραπούς και γενικευμένες συκοφαντίες κατά του παγκόσμιου τεκτονισμού (οι μασόνοι ακόμη και στα παιδιά τους θέλουν να βάλουν τσιπάκια). Πως συμβιβάζεται η φοβική αυτή αντίληψη με τα αποτυπωμένα τεκτονικά ιδανικά στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας και τον καταστατικό χάρτη της μεγάλης υπερδύναμης.
Θα συνταχθεί άραγε ο τεκτονισμός της βάσης, ο κυανούς, με τις νέες δυνάμεις. Θα πρωτοστατήσει και αυτή την φορά; Θα με ρωτήσετε για ποιό πράμα και σε ποιό επίπεδο;; Στο οικολογικό, την δημιουργία πόλης στην έρημο, την επαναφορά της μητριαρχικής κοινωνικής δομής, η την συλλογική εξέλιξη μέσω του «ιερού πρότυπου», (matrix) που βρίσκεται κωδικοποιημένο εντός μας ως ένας οριστικός μορφικός σκοπός ενός νέου πολιτισμού. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς σηματοδοτεί η ενδεχόμενη αλλαγή των μαγνητικών πεδίων της γης με γενεσεουργό αιτία ποιά κοσμικά γεγονότα, και πως ο συνδυασμός αυτών των δύο θα διανοίξει τον δρόμο προς μια νέα ελπιδοφόρα κατεύθυνση με θετική και σωτήρια απόληξη τα νευρικά πεδία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ευχολόγιο,φαντασιοπληξία, η ανάδειξη ενός νέου ορίζοντα;;
Για τους τέκτονες του συμβολικού τεκτονισμού η ζοφερή πραγματικότητα δεν μας θέτει απλώς μόνο προ των ευθυνών μας αλλά μας αποκαλύπτεται σ’ ολη της την διάσταση η αυτοκριτική συνειδητοποίηση του διακυβεύματος, εξέλιξη η αποκλεισμός απ΄αυτήν. Αδυνατούμε, καλυπτόμενοι πίσω από τις φοβικές αναστολές μας όσον αφορά την κοινωνική και πολιτική μας δράση να συμμετάσχουμε σε μεταρρυθμίσεις και αρκούμαστε σε επικλήσεις της ηθικής και του ορθού λόγου μέσα από συνέδρια και εκδηλώσεις.
Με την ευκαιρία των διαφόρων εκπομπών με θέμα την εθνεγερσία του 1821 αναδείχθηκε ο ρόλος της Φιλικής Εταιρείας και του ρόλου των πρωτεργατών του Αγώνα σε επειχειρησιακό επίπεδο (στο πεδίο της μάχης,την μυστική διπλωματία και τον εφοδιασμό). Αποκαλύφθηκε για πολλούς απ΄αυτούς ότι υπήρξαν μέλη Στ.·. σε διάφορες πόλεις που το ελληνικό στοιχείο πρωτοστατούσε στην ανάπτυξη των υποδομών για την τροφοδοσία και στήριξη του Αγώνα. Κάποιοι λοιπόν σχολιαστές είπαν την χαρακτηριστική φράση: «Κοιτάτε εκείνοι οι τέκτονες δεν είχαν καμμιά σχέση με τους σημερινούς».
Βάσει της σύγχρονης ιστορικής έρευνας της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ», που αποτελεί την διακήρυξη των αρχών της επανάστασης και της διαμόρφωσης ιδανικού πολιτεύματος του μετά την απελευθέρωση νεοσύστατου κράτους, θα μπορούσε να υποστηριχθεί η επαρκώς τεκμηριωμένη άποψη, ότι το έργο αυτό, αφιερωμένο στον Ρήγα έχει τεκτονικές βάσεις και αναφορές ως προς την ουσία και την φρασεολογία. Η προσοχή του αναγνώστη επικεντρώνεται στον επιχειρούμενο συγκερασμό αριστοκρατικών στοιχείων με την δημοκρατική δομή του πολιτεύματος, την ελιτίστικη με πλατωνικές αναφορές προσπάθεια συγκρότησης της πολιτείας όπως την οραματίσθηκε ο Καποδίστριας και προσπάθησε να εφαρμόσει ως ο πρώτος κυβερνήτης του απελευθερωθέντος μέρους της Πατρίδας μας. Σχετική πολύ κατατοπιστική μελέτη για το τεκτονικό υπόβαθρο του η των συγγραφέων έχει δημοσιευθεί από τον Ιωάννη Λυριτζή σετεκτονικό δελτίο του Πυθαγόρα (υπ΄αριθ. 100 έτος 2009).
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο σημερινός κόσμος δεν αντιμετωπίζεται με την απέλπιδα προσπάθεια αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της υποταγής στις προσταγές «των υγιών δυνάμεων της αγοράς», στην πρόοδο που τροφοδοτούν η τεχνολογία και η ανάπτυξη . Το μεγάλο πρόβλημα συνίσταται στο ότι ενώ όλο και πιο πλατειές μάζες πολιτών διαφορετικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης, θρησκεύματος και φυλής έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μαζική υλιστική παράκρουση έχει απομακρύνει τον άνθρωπο από τον βασικό σκοπό της ζωής, εκαντοντάδες εκατομμμύρια μαζανθρώπων επαναπαύονται και ανακου-φίζονται με την ανεπάρκεια των σημερινών κυβερνώντων και εξουσιαστών. Αυτών των οποίων η αδυναμία αντίληψης της αναγκαιότητας αυτής έχει απονεκρώσει τους εγκεφαλικούς τους νευρώνες.
Το 2012 ίσως αποτελέσει το σωτήριο έτος της παγκόσμιας αφύπνισης και γαλού-χησης σε μητριαρχικής δομής καταστάσεις συνειδητότητας. «Ενα σημαντικό μέρος της επερχόμενης συνείδησης αφορά το νέο ρόλο της γυναίκας στην ανθρώπινη κοινωνία. Μέσα απο τις νευρικές αλλαγές θα απελευθερωθούν στην θηλυκή σκέψη και τους χειρισμούς συλλογικά πρότυπα, τα οποία υπήρχαν προ πολλού στις εξελιγμένες αρχαΪκές κοινωνίες. Μέσα από τον τερματισμό του ιστορικού πολέμου των φύλων θα τερματιστεί κάθε πόλεμος. (2.Σελ.5) Οι άνθρωποι θα ξεκινήσουν την μακριά επίπονη πορεία εξόδου από το ζοφερό κράτος του Μότζου και είθε να τους οδηγήσει ένας άλλος Μωυσής να πορευθούν σ΄ ένα δρόμο προς μια πιό αρμονική ζωή , όπου θα επικρατεί η συμπόνοια, η δικαιοσύνη , η ανθρωπιά και η αγάπη. Το μέγα ερώτημα φαντάζει σε μας στην τρομακτκή του διάσταση , μπορούμε να διακρίνουμε άν κάπου υπάρχει ένας τέτοιος δρόμος ρεαλιστικής ελπίδας;;;
Η αναφορά μου στο προαναφερθέν σύγγραμμα, το πιο αντιπροσωπευτικό ίσως κείμενο του Ελληνικού διαφωτισμού διανθισμένο με πρόδηλες αναφορές στα τεκτονικά τυπικά αποσκοπεί στο να αναδείξω ότι το συνέταξαν τέκτονες, που έδωσαν στην τεκτονική μεθοδολογία και το ηθικοπλαστικό της περιεχόμενο εθνεγερτική διάσταση. Υπήρξαν διεγέρτες του λαού. Το θέσφατο της αποχής από την ενεργή συμμετοχή στις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες του πληρώματος των συμβολικών στοών πολύ απέχει από την συμπεριφορά και τις πρακτικές των τεκτόνων των προηγουμένων αιώνων.
Σύμφωνα με τα προλεχθέντα η ιδιομορφία και η πολυπλοκότητα της σημερινής πρόκλησης απαιτεί άλλου είδους δράση
.
Ένα σχέδιο δράσης που θα βασίζεται για να μιλήσω με πολιτικούς όρους σε κυβέρνηση συνεργασίας. Θα ήταν ευχής έργο η δημιουργία μιας τεκτονικής ομοσπονδίας στην χώρα μας, όπου όλες οι Ελληνικές Στοές θα αναγνωρίσουν η μια την άλλη σεβόμενη ταυτόχρονα τυπικά και παραδόσεις. Εν τη ενώσει η ισχύς.
Ο τεκτονισμός συνέβαλε στην διάδοση της γνώσης και την ορθολογιστική προέγγιση. Με την ανθρωποκεντρικότητα του κατέστησε την γνώση δύναμη . Η γνώση απελευθερώνει. Τα τυπικά δείχνουν τον δρόμο και την μέθοδο. Η διατύπωση είναι τόσο σαφής όσο και αποκαλυπτική, αλλά και ασυμβίβαστα απλουστευτική σε συσχετισμό με τα σημερινά δεδομένα.
Εχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε διττή πρόκληση.
Σήμερα η γνώση κυκλοφορεί με πρωτόγνωρη αμεσότητα και ταχύτητα, δίχως φραγμούς και λογοκριτικούς ελέγχους, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Μέγαλο όμως φάσμα της λεγόμενης γνώσης μόνο κατ επίφαση μπορεί να θεωρηθεί ότι εκπληρώνει την ανθρώπινη αριστοτελική παραίνεση και αναγκαιότητα συνάμα « ο ανθρωπος φύσει του ειδέναι ορέγεται». Διότι στην πραγματικότητα δεν είναι γνώση, αλλά μια συγκεκαλυμμένη και θωρακισμένη παραπληροφόρηση (σύνδρομο του Μότζου), «η οποία μας δίνει λίγο απ΄ όλα: ευκατέργαστη η και ακατέργαστη πληρο-φορία , λίγο ψέμα, λίγη καταστροφολογία, λίγη ελπίδα, λίγο αισθησιασμό , λίγο φόβο λίγη καταστροφολογία, και μέσα σ΄ όλα και λίγη αλήθεια, και όλα μπερδεμένα γλυκά και αποχαυνωτικά» (3. Σελ.39). Η παραμικρή συντονισμένη προσπάθεια των δυνάμεων του συμβολικού τεκτονισμού αναψηλάφισης βασικών αρχών συνειδητότητας σ’ αυτήν την κατηγορία των συνανθρώπων μας κινδυνεύει να πνιγεί εν τη γενέσει της. Επιρρεπείς στην τρομολαγνία για το εγγύς και απώτερο μέλλον, λόγω της ανασφάλειας που ταλανίζει την πρόσκαιρα βολεμένη τους ύπαρξη είναι σε τέτοιο βαθμό χειραγωγήσιμοι, ώστε η επίκληση και μόνο του Μότζου περί ενδείξεων όχι απαραίτητα αποδείξεων κάποιας δήθεν συνωμοσιολογικής διαπλοκής του τεκτονισμού θα συνεπάγεται την απόρριψη και τον διασυρμό.
Δηλαδή οδηγούμαστε πάλι εκεί απ΄ όπου θέλουμε να ξεφύγουμε την εσωστρέφεια;;
Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ όψιν την διαπίστωση του μεγάλου στοχαστή και διδάσκαλου (δεν εννοώ τεκτονικά) Στέλιου Ράμφου:
«Στα σύγχρονα δίκτυα μαζί με την πληροφορία μεταφέρεται και η συνείδηση. Δεν διαχέεται απλώς αλλά ενώνει. Είναι καταπληκτική η κατ' αυτόν τον τρόπο συνεύρεση αγνώστων ανθρώπων μεταξύ τους. Είναι πρωτόγνωρη η αίσθηση της ευθύνης που σιγά σιγά διαμορφώνεται όταν επικοινωνούν άγνωστοι. Στην αρχή είναι ψυχρό είναι παράδοξο. Είναι όμως πολύ σημαντικό ως πραγματική ανθρώπινη συνθήκη πια. Οπου η επαφή φέρνει την συνειδητοποίηση ότι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα.»
Η αναποτελεσματικότητα στο άνοιγμα μας προς το υγιές σκεπτόμενο τμήμα της κοινωνίας μπορεί ν’ αποβεί μοιραία για την ουσιαστική παρουσία και συμβολή μας στις διαφαινόμενες κοσμογονικές αλλαγές. Εάν περιορισθούμε στην σχολαστικότητα του ειδικού κώδικα επικοινωνίας και συμβίωσης στην αλληγορική περιχαράκωση του εσωτερικού μας Ναού και μόνο, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε στην ευλαβική εναπόθεση των συμβολικών μας εργαλείων σε μια θέση του συμπαντικού μουσείου των υπό εξαφάνιση μορφών ζωής και δράσης. Πάντως ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση ως εργάται κάναμε ότι μπορούσαμε, ακόμη και εάν δεν ολοκληρώσουμε την πορεία μας προς το Φως.
Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
1. Βίλχελμ Ράϊχ – Θίοντορ Π. Γούλφ – Βάλτερ Χόπε – Γκούνερ Λαιστικοφ
Τσέστερ Ράφαελ
Συγκινησιακή πανούκλα (μελεέτες κοινωνικής παθολογίας)
Εκδόσεις ΡΕΩ, Σεπτέμβριος 2010
2. Εισήγηση Δρ. Ντίτερ Ντουμ
Υστερα από το 2012 (Σε τι συνίσταται η αλλαγή της συνείδησης)
Μετάφραση Χρύσα Σωτηράκη
Ιntsitute for global Peacework (IGP) ,Colos, Πορτογαλία
3. Περιοδικό ABATON Τεύχος 108 Μαϊος 2011
