Στην δική του στήλη Witschaftswunder παραθέτει αναλύσεις που διακρίνοναται για την
διερευνητική τους διάσταση με αντικειμενικότητα αλληκατανόηση και την αναζήτηση της ουσίας πίσω από το συνοθύλευμα των αλλοπρόσαλλων αιτιάσεων και αναθεματισμών.
Γράφει λοιπόν την 25η Μαϊου:
"Μολονότι η καγγελάριος με την διαχείριση κρίσης συναντάει διογκούμενη αντίδραση εξακολουθεί να παραβλέπει το μοναδικό αίτιο γι΄αυτή την εξέλιξη. Πολεμάει λάθος κρίση.
Οι Ευρωπαίου πολιτικοί φόρτωσαν τις οικονομίες τους με χρέη, παρέβησαν όρια και δείκτες δανεισμού, εδώ και δεκαετίες ξοδεύουν συνεχώς, Τώρα έφθασε η ώρα του λογαριασμού. Μπουμ.
Euro kaputt. Αυτό διατείνονται πρώην πρωθυπουργοί από την Βαυαρία (σημ. υπονοεί τον Edmund Stoiber του ακροδεξιού κόμματος CSU που ξιφουλκεί κατά του σπάταλου Νότου) προσκεκλημένοι της κας Illner (σημ. Μaybritt Illner, συντονίστρια εκπομπών με πολιτικό περιεχόμενο του ZDF, σύζυγος του αφεντικού του ΟΤE Rene Obermann ). Καθώς και παρορμητικοί καθηγητές οικονομικών (σημ. όπως ο Ηans Werner Sinn, του οποίου η διαστροφική σκέψη γεννάει μέχρι και την περισπούδαστη πρόβλεψη ότι ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα είναι αναπόφευκτος) , για την επιστημονική κατάρτιση των οποίων δεν διατυπώνεται η επιφύλαξη μήπως και η θεώρηση τους δεν έχει συνάφεια με την πραγματικότητα.
Οσο και άν έχουμε ένθερμα επιδοθεί στην Γερμανία με την διάγνωση κρίσεων δεν θα έπρεπε να δερωτηθούμε μήπως και κάνουμε λάθος . ( σημ. ας αφήσουμε κατά μέρος την παθολογική προτεσταντική πρακτική του κηνυγιού μαγισσών. Η κυρία Angela κόρη γερμανού προτεστάντη πάστορα, μετά την ένωση μήπως έγινε και Καλβινίστρια ;) To κρατικό χρέος άρχισε να αυξάνεται σε όλα τα ευάλωτα κράτη μετά την ιδιωτική οικονομική κρίση, και όχι προγενέστερα. Δεν είναι η κρατική κρίση χρέους η αιτία είναι σύμπτωμα. Αρα η καγγελάριος επιδίδεται στην θεραπευτική αγωγή των συμπτωμάτων, δεν επεμβαίνει στα γενεσεουργά αίτια. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί προφανώς, η Γερμανία δεν θα παραμείνει αλώβητη.
Τα ωραία χρόνια πριν από την κρίση
Οταν η χρηματοοικονομική κρίση οικονομική εισέβαλε στην ζωή μας τον Μαϊο του 2007 , το συνολικό δημόσιο χρέος (ΣΔX) στην Ιρλανδία (ένας από τους μεταγενέστερα υποψήφιους χρεοκοπίας) δεν ξεπερνούσε το απρόσμενα χαμηλό 28,6% του ΑΕΠ.. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία με 42 %. Αλλά και η Ιταλία είχε αποδεκτή σχέση λαμβάνοντας υπ όψι ένα μακρύτερο χρονικό ορίζοντα.. Η Ελλάδα αποτελούσε τότε την εξαίρεση. Αλλά και σ΄αυτήν η έκρηξη του ΣΔX επήλθε μετά , και πρέπει να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για την αυτονομημένη υπερχείλιση της κρίσης.
Πάντως το αθροιστικό ΣΔΧ της Ευρωζώνης το 2007 ήταν το χαμηλότερο σε βάθος εικοσαετίας. Γιατί λοιπόν σώνει και καλά να ξεφύγει την δεδομένη στιγμή η κατάσταση από τον έλεγχο ;; To συνολικό (σημ. σταθμισμένο ανάλογα με την βαρύτητα της καθεμιάς) διαρθρωτικό έλλειμα των χωρών της ευρωζώνης είχε πέσει στο 2% , κάτω δηλαδή από το αυστηρό 3% που όριζε το σύμφωνο σταθερότητας. (σημ.μιλάει γαι διαρθρωτικό έλλειμμα. Εμείς μέχρι τώρα ξεχωρίζαμε δύο έννοιες το πρωτογενές και το συνολικό. Στο διαρθρωτικό έλλειμμα προσμετράται και το ύψος της ύφεσης) Και κάτι ακόμη: Τα δημοσιοοικονομικά ελλείματα τότε όπως και σήμερα υπολείπονται του ποσοστού που βγαίνει σαν μέσος όρος για τις χώρες του οργανισμού οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης OECD. Και αυτό δεν ταιριάζει στην ιστορία με τα χρέη που έριξαν την Ευρώπη στην δίνη της κρίσης. Αλλά και στις ΗΠΑ και στην Μεγ. Βρεττανία το ΔΕ πριν από το ξέσπασμα της κρίσης βρίσκονταν σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά. Ουσιαστικά δεν στέκεται η τέτοιου βαθμού στοχοποίηση και δαιμονοποίηση.
Στο ότι σ΄αυτές τις οικονομίες, οι οποίες δοκιμάζονται από το χρηματοοικονομικό χάος αυξήθηκε υπέρμετρα το ΣΔX, δημιουργείται η υποψία,ότι πρωταρχικό ρόλο έχει παίξει η διάσωση των τραπεζών με κρατικά κονδύλια τα οποία επιβάρυναν τον προϋπολογισμό. Συνάμα για να αποφευχθεί η ύφεση και η μείωση της απασχόλησης στην βιομηχανική παραγωγή , κάθε μορφής επιδοτήσεις και συνεισφορές (σημ. όπως των θέσεων εργασίας) άνοιγαν μαύρες τρύπες στους προϋπολογισμούς.. Ακόμη και στην Γερμανία η σχέση ΣΔΧ/ΑΕΠ αυξήθηκε από το 2008 κατά 20 μονάδες.(σημ, ουσιαστικά με πολύ επωφελές για την Γερμανία επιτόκιο). Μόνο στην Σουηδία και όχι από σύμπτωση υποχώρησε ο δείκτης του χρέους. Εκεί οι πολιτικοί δεν έχουν την ρετσινιά ότι είναι σπάταλοι (σημ. μολονότι οι παροχές είναι από τις πιο πλουσιοπάροχες), αφού αυτοί δάμασαν την χρηματοοικονομική κρίση νωρίτερα από τους άλλους Ευρωπαίους και ελέγχουν αποτελεσματικά το τραπεζικό σύστημα.
Ο πυρήνας της κρίσης υπήρξε κατα τα φαινόμενα το σκάσιμο της φούσκας των χρηματοοικονομικών παραγώγων μόχλευσης. Το 2007 υπήρχαν πολλοί ιδιώτες με μεγάλη έκθεση σε επενδύσεις χρηματοοικονομικού ρίσκου, για τις οποίες είχαν συνάψει υποκείμενα δάνεια (σημ. όπως τα μετοχοδάνεια) και άχισαν να συνειδητοποιούν το πρόσκαιρο της υποτιθέμενης ευμάρειας τους, Οταν σημειώθηκε η ραγδαία εξαέρωση των μοχλευμένων αποδόσεων η των επιχειρηματικών υπεραξιών, προσπάθησαν να εξυπηρετήσουν τα υποκείμενα τοκοχρεωλύσια εις βάρος της ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας (σημ. στην οποία επιβλήθηκαν υπέρμετρα επιτόκια δανεισμού και επαχθείς όροι αναδιάρθρωσης των επιχειρηματικών δανείων). Ο συναγερμός της ύφεσης είχε σημάνει.
Αποτελεί δραματικό ιστορικά καθιερωμένο συνεπακόλουθο μιας χρηματοοικονομικής κρίσης η εκδήλωση της κρατικής κρίσης χρέους, αφού μονομιάς διεκδικούν πολλές χώρες ταυτόχρονα αναχρηματοδότηση από τους στερεμενους κρουνούς. Το πρώτο θύμα αποτελεί νομοτελειακά ο πιο αδύναμος κρίκος, η Ελλάδα ας πούμε. Που στην συνέχεια προκαλεί την εντύπωση ότι υπόλογο γι αυτό είναι το υψηλό ΣΔΧ, δίνοντας την ευκαιρία στις ευγνωμονούσες και ανακουφισμένες τράπεζες ( σημ και στις δυνάμεις της αγοράς) να παραπλανήσουν και να αποκρύψουν μέσω του πολιτικού κατεστημένου τα πραγματικά αίτια.
Στην μετά φούσκα εποχή πρέπει να αποφευχθεί, δεδομένης της χρόνιας αστάθειας της αγοράς η ενεργοποίηση της σπειροειδούς βύθισης και του πολλαπλασιασμού του φόβου. Η αμφισβήτηση της δυνατότητας αποπληρωμής συνεπάγεται υψηλότερα επιτόκια, οι αυξημένες καταβολές τόκων εξανεμίζουν τα διαθέσιμα του προϋπολογισμού, ο πανικός της επαπειλούμενης χρεοκοπίας είναι αναπόφευκτος,
Και γιατί αυτό αφορά (μόνον) την ευροζώνη της οποίας σείεται συθέμελα η υπόσταση ;;
Oχι γιατί το χρέος ήταν τόσο υψηλό. Ανοησίες. Αλλά γιατί η διαχείριση κρίσης περιορίσθηκε στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, αντί να εστιασθεί στην καταστολή της χρηματοοικονομικής κρίσης με την επέμβαση αναχαίτησης της καταστροφικής δυναμικής της επιβληθείσας ασφυξίας από το τραπεζικό σύστημα. Αυτό θα σήμαινε την παροχή των εγγυήσεων για να αναχαιτισθεί η μεθόδευση της χρεοκοπίας , πράγμα που συνάντησε σθεναρή άρνηση στην περίπτωση της Ελλάδας.
Αν πράγματι η κατασπατάληση των χαμηλών πόρων του προυπολογισμού (σημ, η η εγγενής , παθολογική αδυναμία είσπραξης των φόρων) οδηγεί σε διόγκωση του ΣΔΧ, συνηγορούμε για την επιβολή των μνημονίων και τις απειλές συνέτισης και προσρμογής, πράγμα που μεθοδεύει άλλωστε εδώ και δυό χρόνια η καγγελάριος. Τότε ευρωομόλογα και προγράμματα ανακούφισης είναι εργαλεία του διαβόλου, που θα παροτρύνουν κια άλλους προς την λάθος κατεύθυνση.
Αν όμως τα αίτια είναι αλλού, τότε όλη αυτή η μεθόδευση γιγαντώνει την αμφισβήτηση για την επιβίωση του Euro-Club. Η συτηματική παθογένεια του χρηματοοικονομικού τομέα παραμένει χωρίς αντιμετώπιση και τα αυστηρά προγράμματα λιτότητας τροφοδοτούν την ύφεση, όπως αυτή αποτυπώνεται λογιστικά με την αυξητική τάση των δεικτών ΣΔΧ. Τα κρατικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκια τραπεζών εξελίσσονται σε καταλυτικής τοξικότητας στοιχεία ενεργητικού.
Εχουμε το παρανοϊκό φαινόμενο να επωφελούνται οι Γερμανοί από τα χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανείζονται η επαναχρηματοδοτούν το χρέος τους (σημ.την περασμένη εβδομάδα με το ιστορικά χαμηλό 0,7%) . Ως πότε ;; "
email: fricke.thomas@guj.de
